Terugblik naar 2016...
Iedereen kent het wel. De laatste dagen van december, van het jaar. Kerstmis, we komen met familie samen. We halen allemaal leuke herinneringen op van het afgelopen jaar, soms ook minder leuke herinneringen. We kijken allemaal uit naar het nieuwe jaar 2017. Een jaar met nieuwe kansen, misschien wel nieuwe uitdagingen voor jezelf, een nieuw begin. Laat het vuurwerk maar knallen, want voor mij mag het nieuwe jaar zo snel mogelijk beginnen.
Eerst en vooral wil ik me verontschuldigen voor het lang wachten voor een nieuw blogbericht. Ik heb het namelijk de afgelopen weken erg druk gehad, maar geen paniek. De wekelijkse blogs komen er weer aan!
2016, een jaar dat voor mij een hele aanpassing zou zijn. Het eerste jaar sinds 2011 dat ik niet meer iedere week kon deelnemen aan competitie motocross. Voor mij het allereerste jaar dat ik overal met men lieve vriend ging mee gaan om hem te steunen op zijn wedstrijden. Iets wat hij al
zolang vroeg. Maar veel trainen kwam er in het voorjaar niet aan te pas. Hij kreeg een ernstige blessure waardoor hij pas voor zijn eerste wedstijd, slechts 3x heeft kunnen trainen. Het seizoen startte, de rest volgde vanzelf. Ik ben er elke cross voor hem geweest, buiten 2 crossen wegens mijn eindwerk van school. Ik vond het heel leuk dat ik overal met hem mee naartoe kon, maar al snel merkte ik dat ik liever zelf reed. Maar ik had het hem beloofd en heb het jaar ook afgemaakt aan zijn zijde bij iedere cross.
Eens de eerste cross voorbij was, waren we al eventjes verder in het jaar. Plots kregen we telefoon. Mijn overgrootmoeder was gevallen en naar het ziekenhuis gebracht, niet speciaals, gewoon ter controle of er niets aan de hand zou zijn. Een paar dagen later, zaten we in de wok in Genk toen men oma ons opbelde voor te zeggen dat ze hadden ontdekt dat men overgrootmoeder, Marijn, kanker had en ze niets meer konden doen wegens haar leeftijd. Men hart brak, tranen rolden over onze wangen, woorden schieten te kort. Eerste 2 weken, gingen we om de dag naar haar. Haar bezoeken in Leuven, want haar laatste wens was ons zoveel mogelijk zien. 2weken later werd ze naar paliatieve overgebracht en vanaf dat moment gingen we haar elke dag bezoeken. Hoe snel ze achteruit ging en hoe we ze elke dag beetje bij beetje meer moesten afgeven, was hartverscheurend. Maar we hebben gedaan wat we konden, ik heb haar haartjes nog mooi gedaan, heb haar nog gesminkt, we hebben nog veel verhaaltjes mogen horen van haar over de oorlog, we hebben gelachen, maar zeker ook gehuild. 'S Morgens maakte mama me wakker, 6 april 2016, Marijn was erg achteruit gegaan. Ze ging naar het ziekenhuis, maar ze kwam telaat. Slechts een kwartier na het telefoontje was ze vredig naar de hemel gegaan. Ik heb mijn lieve Marijn moeten laten gaan, de allereerste keer dat ik iemand moest afgeven waar ik zoveel van hield.
Ik weet dat ze nog steeds bij me is en weet dat ze goed over ons waakt maar het gemis blijft. Zo graag zou ik haar nog 1 keer bij me hebben, 1 knuffel, 1 kus, een laatste ik hou van je... Maar we
moeten allemaal verder, want het leven gaat nu eenmaal door, maar nu wel met een beschermengel die van boven naar me kijkt, mijn liefste Marijn.
Na dit grote verlies, had ik toch nog een paar goede momenten. Ik had terug deelgenomen aan 3 wedstrijden, VMCF te Axel en Lille en JMS in Lommel. Ik heb 2 crossen gewonnen en in Axel werd ik 2e. Ik miste het zo en was zo blij om terug mee te rijden. Het was een moeilijke periode maar we hadden terug iets om gelukkig om te zijn.
Ook tijdens die periode haalde ik 2 diploma's, mijn kappersdiploma en mijn bedrijfsbeheer. Afgestudeerd en direct de grote mensenwereld in. Na wat verschillende jobs te proberen, ben ik terecht gekomen in de hostessen - en promowereld want ik nu al 3 maanden full time doe. Een echte droomjob...
Ik heb men beste vrienden verloren, maar hebben er schatten voor in de plaats gekregen. Heb oude vriendschappen die verwaterd waren ook terug gekregen en zou me geen betere mensen om mee heen kunnen voorstellen.
Ook heb ik een nieuwe auto gekocht, iets waar ik zo trots op ben, mijn eerste echte grote auto.
Tot in september ging alles redelijk goed, tot we te horen kregen dat mijn oma ( de dochter van Marijn ) ook kanker had. Weeral moesten we door deze periode, weeral een periode vol verdriet. Normaal ging mijn oma 29 september geopereerd worden voor de kanker te verwijderen, maar deze is niet doorgegaan omdat ze nog andere plekjes hadden gezien en ze eerst chemo moesten geven. 1 dag later, men oma lag nog steeds in het ziekenhuis, is mijn opa thuis gestorven. Alsof het nog erger kon. Het geluk stond niet aan onze zijde, maar we hebben ons erdoor geslagen. Ik, mama, papa en moeke. We hebben elkaar, en dat is het belangrijkste. Liefde en vriendschap is alles wat je dan nodig hebt.
Vorige week hebben we ook te horen gekregen van de professor dat de chemo goed heeft aangeslagen en dat mijn oma in januari mag geopereerd worden. Eindelijk eens goed nieuws. Eindelijk iets om terug naar uit te kijken. Eindelijk konden we de feestdagen beginnen met een iets of wat gerust hart dat alles wel goed zal komen. Dat we een enorm moeilijk jaar konden vergeten en dat ons een zoveel mooier jaar te wachten staat. Nog eventjes doorbijten en we komen er wel, samen met ons viertjes en onze mooie engel hierboven. 2017 is het jaar dat ik ook terug wedstrijden ga rijden, iets waar we allemaal ook enorm naar uitkijken want eindelijk kan mijn moeke ook naar haar kleindochter komen kijken. Aan mijn trouwe supporters zal het niet liggen, nu is het alleen aan mij. Om mezelf te bewijzen dat ik het kan, men familie trots te maken en vooral terug plezier en geluk te vinden. Soms zit het maar in kleine dingen, maar geniet ervan. Want voor jullie weten kunnen ze je alles afnemen.
Geniet van het leven en geniet van elkaar. Dat is mijn grootste voornemen voor 2017.
Hoe zag jullie jaar eruit? Wat waren jullie leuke momenten? Of misschien minder leuke momenten? Kijken jullie uit naar volgend jaar?
Veel liefs,
Sara!